Labyrint-Ari[05l-0]

— J. Chr. de Vries

Tja, nu ben ik toch door die verboden deur gegaan, was dat wel zo verstandig? Nee, maar het was ook geen redelijke afweging, het was een impuls. Is er iets mis met het volgen van een impuls? Ana zou zeggen van niet, ‘Een beetje leven in de brouwerij is van essentieel belang, anders ga ik liever meteen de eeuwigheid in,’ zei ze mij ontelbale malen. En ook dat uitsluitend leven volgens rationele maatstaven te beperkt is. ‘Waar blijft de kunst, de liefde, de religie?’

Dat begrijp ik natuurlijk wel, maar zijn er dan geen grenzen? ‘Die grenzen worden juist weer bepaald door de ratio, en die lieten we even in zijn sop gaarkoken!’ Dat waren fijne gesprekken, tsjongejonge. Ik kon wel blijven uitleggen dat je de ratio uiteraard af en toe even buitenspel kan zetten, waar zit de redelijkheid in een orgasme? Dan wordt het louter een gevolg van voortplantingsdaad. Maar genieten van een impuls betekent toch niet dat de ratio voorgoed verbannen wordt? Et cetera ad infinitum.

Ik merk dat mijn geheugen nog verder aan het afnemen is, ik begreep al niets van dit Labyrint, hoe ik erin terecht ben gekomen, noch wat mijn geschiedenis met Ana precies inhoudt, behalve dan die oeverloze discussies — zou mijn vermogen tot logisch denken zijn aangetast? Of zou het komen door deze ruimte, als gevolg van een hele foute straling, een zwart ratio gat?

Hoe nu verder? Ik zie twee mogelijkheden, een gang met geelachtig licht links, en eentje met blauwig licht rechts. Links of recht, dat kan ik nog net vatten. Maar verder stopt mijn denken, mijn woorden, mijn gevoel; alleen mijn benen werken nog.