Labyrint-Ari[08f]

— J. Chr. de Vries

Ik loop lukraak op een van de wagons af, en bekijk de gesloten schuifdeur. Als ik aan de hendel trek gebeurt er niets, het ding zit goed op slot. Ik kijk naast de deur, en zie een klepje dat omhoog gedraaid kan worden, erachter zie ik een schermpje met een klein toetsenbord eronder. Aha, hier moet een code worden ingevoerd, zo te zien bestaand uit vier cijfers. Ik toest de code ‘5153’ in die op het plastic kaartje werden gedrukt in de ‘groene kamer’ en, eigenlijk niet eens heel erg tot mijn verbazing, hoor ik een iets klikken in de deur, en wanneer ik weer probeer de deur te openen kost dit geen enkele moeite.

Ik kijk om mij heen of er bots in de buurt zijn, maar het perron is geheel verlaten. Ik klim de wagon in, en zie enkele stapels metalen kisten. Ik loop naar de eerste de beste en probeer het deksel te openen, maar ook hier blijkt dat ik die code nodig heb, op het deksel bevindt zich eveneens een toetsenbord. Wat een bureaucratische gemeenschap is dit hier, denk ik als ik het deksel open.

De ogen van het hoofd van een androïde kijkt mij aan, het hoofd is gescheiden van de rest van het lijf, het kan alleen kijken. Maar, dat is angstaanjagend genoeg, die ogen die al mijn beweging volgen, en mij bovendien aankijken; zonder enige emotie, en dat is nog angstaanjagender. Opeens hoor ik de stem van Ana, “Help mij, ik kan mij niet bewegen.” Ik schrik mij een ongeluk, en kijk snel om mij heen, maar het is duidelijk dat robothoofd dat tegen mij spreekt.

“Wie of wat ben jij? Hoe kom je aan de stem van Ana? Wat weet je van haar? Waarom ligt je hoofd hier in deze wagon?” Ik ben zo beduusd, dat ik een spervuur van vragen niet kan vermijden. Hij antwoord meteen:

“Later, we moeten hier no zo snel mogelijk weg. Omdat je de wagon hebt geopend heb je het alarmsysteem geactiveerd, ze zullen hier nu snel naartoe komen. Je moet mij meenemen, ik zal je de weg wijzen. We moeten hier snel wegwezen!”

Ik kijk hem vertwijfeld aan, moet ik echt dat hoofd met mij mee sjouwen?

“Nu! Aarzel niet langer,” zegt het hoofd.

Ik pak het hoofd uit de kist en stap de wagon weer uit. Ik wil de wagondeeur weer sluiten, maar hij zegt dat dit zinloos is, ze weten al lang welke wagon is geopend. Op mijn vraag wie die ‘ze’ is wil hij nu geen antwoord geven, hij zegt dat ik zo snel mogelijk naar de stationshal moet gaan, en daar de lift naar boven nemen. De androïden zullen van de andere kant van het perron komen, niet met die lift. Ik zet het op een hollen, voor nu kan ik dat hoofd maar beter vertrouwen, als dat onterecht blijkt te zijn kan ik het — of moet ik zeggen ‘hem’, of ‘haar’? — altijd nog ergens dumpen. De stationshal is gelukkig verlaten, ik snel naar de lift, druk op de knop en de deur schuift onmiddellijk open. “Omhoog!” zegt het hoofd. Ik druk op de knop en de lift zet zich in beweging. Eenmaal boven stap ik in een enorme hal, die gelukkig ook totaal verlaten is. Hoe verder?

Het robothoofd zegt dat ik links af moet lopen, langs de wand, dan kom ik uit bij een roltrap omhoog. Ik vraag mij af hoe het/hij/zij dit kan zien, want de ogen van het hoofd kunnen onmogelijk zien waar we ons bevinden. Het hoofd zegt in antwoord op mijn vraag hierover dat er een soort GPS-systeem aan zijn brein is gekoppeld.

“Ben je een man, vrouw of wat? Hoe moet ik je noemen?” vraag ik.

“Maakt niet uit, noem me maar Anrid.”

“Moet ik je als een vrouwelijk wezen beschouwen? Je spreekt met Ana’s stem, dat vind ik luguber. Kun je dat veranderen?”

“Uiteraard,” zegt het hoofd, nu met mijn eigen stem. “Je mag zelf het geslacht bepalen, wat je het liefste hebt. Je kunt met mij alle kanten op. Ik sprak je aan met Ana’s stem, omdat ik dacht dat dit vertrouwd zou zijn voor jou. Maar kennelijk raak je hier van slag van. Vind je het misschien fijner om je eigen stem te horen?”

“Alsjeblieft niet! Gebruik een andere stem, zeg!”

“Wat vind je hiervan?” zegt hij met een vertrouwingwekkende stem van een bekende filmster.

“George Clooney? Echt? Heb je nog andere stemmen op je repertoire?” Intussen zijn we bij de roltrap aanbeland. Ik stap erop.

\“Als we boven zijn aangekomen moet de rechtsaf de gang in lopen,” zegt Anrid met de lispelende stem van Anthony Hopkins.

“Nou ja zeg, dat is een fijne keuze! Geweldige acteur, daar niet van, maar om nu op het menu van Hannibal Lecter te gaan figureren is niet echt vertrouwenwekkend! Ik stel voor dat je de stem van Morgan Freeman gebruikt, prima acteur!”